Koud

Zo koud was het aan boord nog niet. Het vroor toen ik binnenkwam en nadat mijn handschoenen uit waren moest direct de kachel aan want anders had ik er niets kunnen doen.
Toen het buiten harder vroor was het binnen warmer, gek? Nee, de zon scheen, en met zoveel ramen in de tent en in de stuurhut is het dan goed te doen. Maar vandaag dus niet.
De planken die ik twee dagen geleden had geschilderd waren droog en dus mocht de laatste laag er op. De verf stroperig, heb ik maar eerst bij een vriend wat koffie gedronken zodat de temperatuur in de stuurhut wat opliep, en ik hoop dat er morgen nog wat gedroogd is, wie weet krijgen we nog wat zon! De kachel heb ik ook nog maar even door laten branden, goed doel toch?

Overijverig, vs goed georganiseerd

Op de merk stond een kerstboom. Voor ons mooie gemeentehuis. De merk lag onder de sneeuw en zelfs het frequente fiets en loop verkeer kon geen einde maken aan het mooie winterse plaatje.
De gemeente wel. De boom ligt plat en wordt opgeruimd, het is bijna kerst en met kerst kun je natuurlijk geen kerstboom hebben staan waar je op moet letten.
Goed georganiseerd, natuurlijk! Maar een kerstboom zou toch tot na de kerst moeten blijven staan, moet de burgemeester maar zo nu en dan een extra rondje maken om te controleren.

Ik hoorde al dat ze er spectaculair bij lag

De muts op het boordlicht, de ribbel waar de handrailing onder zit.
De sneeuw op het dashboard is minder gepland, raampje stond nog op 'ventileren'
De druppels naast de sneeuw waren geen water trouwens.

Slachtoffer

Hij lag verlaten aan de overkant van de weg. Tegenover een huis dat in de verkoop is. Het touwtje waaraan vanmorgen getrokken is er nog aan. Ik stel me zo voor dat hij een jaar of wat op zolder heeft gestaan en toen vanmorgen met vreugde opgehaald is. Vrolijke kinderen die er op naar school mochten, getrokken door vader die deze dag maar vrij heeft genomen, omdat hij gister met geen mogelijkheid van zijn werk naar huis kon komen en dat risico niet nog eens wilde nemen.
Vlak voor dat ze bij school waren is hij ingestort, oud versleten en misschien wel vergeten binnen te zetten na een korte sneeuwperiode een paar jaar geleden. Hij had nog wel gewild hoor, maar zijn knieën hielden het niet meer.
Vanmiddag was hij weg, ik hoop dat iemand hem meegenomen heeft, misschien om hem te maken en morgen weer te gebruiken.

Extreme Logging

De oud-leerlingenvereniging van mijn zeevaartschool in Delfzijl had een reünie annex jaarvergadering. Dat is om en om in de stad Groningen of in Delfzijl. Delfzijl wordt wat drukker bezocht omdat dat aan de haven is en we dan als "watermensen" wat hebben om over te kletsen. Velen zijn de 60 al gepasseerd maar sommigen varen ook nog. Dus verhalen over plaatsen om te laden, veiligheidsmaatregelen in Amerika, spuiten in bovenste buitenste bilkwardanten een kleine week na het verlaten van de haven, genieten en lachen valt er genoeg.
Meestal ben ik de jongste. Meestal ben ik de enige vrouw die leerling is geweest. Meestal hebben we desondanks een hoop lol. Want zeg nou zelf, praten over varen verveelt toch nooit. Na een uur of 4 en veel capucijners, uien, een biertje (of twee) en een hoop ervaringen van anderen rijker was ik blij dat ik op de fiets was gegaan.

Zondagmorgen stond in het teken van de herfstkap in Langweer. De wilg onderging zijn driejarige snoei, de boot onderging een flinke koelwaterbehandeling en wij een dag buiten. Heerlijk.

spaarlamp

De bon lag al een tijdje in het postmandje. Maar het gebrek aan zin om mijn financiën even te doen hield mij ook tegen de lamp op te halen. Twee dagen voor de einddatum heb ik moed verzameld, rekeningen betaald en mocht de lamp eindelijk in een fitting in ons huis.
Het doel is niet helemaal bereikt. Op twee lampen na heb ik in huis helemaal geen conventionele lampen. Dus heb ik een spaarlamp vervangen door de nieuwe led lamp.
Behalve dat we in het hele huis nu minder stroom verbruiken is het idee ook nog goed voor onze moeder aarde. Wat mij dan ook dwars zit is de rest van de wereld. De industrie die geen bewegingsmelders gebruikt en de peertjes gewoon de hele nacht laat branden. De peertjes niet vervangt door iets energiezuinigers. Gebouwen die volledig verlicht zijn voor niets.
Al die kilowatts die wij als "zuinigerds" met elkaar besparen worden door anderen in steeds ruimere mate opgemaakt.

Op dreef

De Beurtveer en de Strontrace zijn weer van start gegaan
Ik lag aan het einde van het Soal plaatjes te schieten
Maar vooral uit de wind en in de zon te genieten van het schouwspel

Deze schipper was de kleurrijkste

Samen onder het zeil door kijken

Wie de kleine taak niet eert is de grote niet weerd

De laatste hand aan de kluiver voor het hijsen

Ouderwets was drogen aan een lijn, wie doet dat nou nog

Goed doel

En als ik dan eens een keer zou twijfelen waarom ik deze boot heb gekocht...
Dan is die onzekerheid bij deze aanblik snel weer weggenomen.

Vriendelijk

Eigenlijk heb ik pas heel laat leren autorijden. Ik was 24. En dus heb ik heel wat bussen en treinen van binnen gezien, tenminste als ik de binnenkant van mijn ogen niet aan het bekijken was. Lijn 41 naar Groningen, instappen achter het huis van mijn ouders, uitstappen op het Zuiderdiep. De Wadloper naar Groningen en later naar Harlingen om te varen, instappen achter mijn flat aan de Palissadestraat (moest ik wel over het hek en over het spoor, maar toen vond ik dat niet gevaarlijk).
Lijn 41 stond voor de terugweg altijd al klaar bij het busstation naast Ome Loeks, dan kon je er alvast in gaan zitten, na 10 minuten kwam de chauffeur de rittenkaart en later de strippenkaart afstempelen (is dat ding al zo oud?).
Als ik met de trein ging mocht ik, en mag ik nog steeds, van mijzelf een stripalbum kopen. Alleen dan, want anders koop ik er te veel. Ik zet er altijd in welke datum het is en welke reis ik maak en waarom. Leuk om zo nu en dan te lezen. "10 juni 1988 Delfzijl, Harlingen varen op de Navigator"
En toch kan ik mij niet herinneren dat het normaal was om bij het verlaten van de bus de chauffeur te bedanken, of te groeten. Volgens mij ging je er gewoon uit.
Het valt me nu op, dat, wie er ook uit de bus stapt, altijd:"hoi" "doei" "bedankt" "eui" de botste reiziger groet.
Ik ben daar blij om. De wereld is zo gek nog niet in deze tijd!

Paniek

Blinde paniek in het friese busland, overal hangen folders en de chipkaart wordt overal gepromoot. Niemand heb ik er nog gebruik van zien maken, en na het onderzoek van vanmiddag verbaast mij dat niets.
Ik ben nogal van de automatisering, sorry maar ik vind het gewoon leuk als dat soort dingen het doen, je stelt wat dingen in en opeens hoef je niet meer 5 minuten voor sluitingstijd naar de super of het postkantoor om een strippenkaart te kopen. De oorzaak waarom ik altijd te laat ben met het kopen is tweeledig, één, ik ben een nogal vergeetachtig typ als het om dit soort dingen gaat en twee, ik kom bij het postkantoor pas na sluitingstijd in Workum aan, bij de super denk ik meestal aan eten en wasmiddel en niet aan de kaart.
Dus als het saldo automatisch wordt aangevuld als het onder de €5,-- komt vind ik dat lekker. Maar na al het computerinstellen moet er nog wat gebeuren, ik moet lijfelijk iets activeren en dat kan niet in Friesland. Tenminste niemand weet waar. De buschauffeur niet, Connexxion niet, de OV chipkaart stelde voor dat ik naar Amsterdam kwam om hem te activeren. Of dat bij mijn postcode in de buurt was misschien, kon ik niet een keer met de auto?
Natuurlijk kan het wel, natuurlijk is er iemand die denkt, hoe kan ze dat nou missen, natuurlijk ben ik de domme gans. In alle voorlichting op sites en in de krant werd dat stukje informatie dat ik nodig heb net over geslagen. Ik heb met buschauffeurs gepraat, die de handleiding in de binnenzak hadden, maar daar stond het zelfs niet in. Ik mocht meezoeken.
Ondertussen brandt mijn kaart in mijn jaszak, is er al €0,02 van mijn rekening afgeschreven als verificatie, maar heb ik vanmiddag weer een nieuwe strippenkaart gekocht. Wie weet zijn de Friezen toch beter in het vasthouden van de oude tradities dan het voorlopen met nieuwe zaken.

Herfst

We liggen niet op het Starteiland. Tot voor afgelopen donderdag was dat wel het plan, de zeilers die volgend jaar met elkaar gaan zeilen zouden de kans krijgen om voor het eerst met elkaar te varen.
Maar de meeste weermannen hadden het goed en er staat een flinke wind deze zaterdag. Niet dat mijn mannen dat niet aan kunnen hoor, zij hebben al vaker gezeild met een hoop wind, en niet onverdienstelijk ook, maar de meesten houden niet van wind.
Dus kijk ik naar buiten vanuit onze warme woonkamer. Ik heb de Leeuwarder uitgeplozen, de houtkachel snort en zo nu en dan valt er wat creosoot naar beneden. Na een wijntje val ik spontaan in slaap met "the long way down" op de achtergrond.
Nog twee weekendjes zeilen, de training van dit weekend volgende week of de week daarna en de herfstwedstrijden het laatste weekend van de herfstvakantie. Weet je, ik denk dat ik er wel aan toe ben.

Lesgeven is niet altijd even makkelijk, stel je moet onderwijzen in het gebruik van een micrometerspeermaat. Het op maat maken van het instrument, het uitmeten van de meetlocatie en voor de leerlingen de posities waarin gemeten moet worden. Dit gaat allemaal volgens een protocol dus dat is nogal nauwkeurig werk.
Gelukkig zijn er mensen die weten hoe het moet, dus toen Cor (van de sleepboot Holland waar we die enorme zuigers en voeringen van hebben) vanmorgen aan de koffietafel zat was ik enorm blij. De meter werd opgetuigd, de posities in de voering uitgemeten en toen kon het meten beginnen. Zie hier de meest ideale meetposities.
En ik moet toegeven, ik weet nu ook hoe het moet, ik geloof dat het protocol begint met:" Haal een eerste jaars uit de klas, want daar pas je zelf nooit in."

Langweerderwielen

Wartena ligt niet om de hoek, maar sinds ik niet mag autorijden is de boot een prima middel van vervoer gebleken. Het is maar net iets langzamer dan het openbaar vervoer, maar veel leuker en zeker romantischer. Vrijdagavond na het werk zijn we gewapend met kaasjes en rode wijn gaan varen en op de Langweerderwielen voor anker gegaan. De zon zagen we ondergaan en de sterren in hun volle glorie zichtbaar worden. Met zo weinig strooilicht is dat een bijzonder schouwspel.
's Ochtends bleek de wind iets gedraaid, maar de ochtendnevel en de opgaande zon kon ik met een kopje thee en mijn boek niet missen. Wat wil een mens nog meer! Om een uur of 10 ankerop gegaan en, via de Goingarijpsterpoelen, het Margrietkanaal, het Pikmeer, Tryehûs en de boze brugwachtster van Wartena, 3 en een half uur later ligplaats gekozen langszij de Máxima. De bus of trein hadden dat niet beter kunnen doen...

Skoulûke

Ons opleidingsschip de Prinses Máxima was één van de grote publiekstrekkers op het waterfestival in Wartena. En plaats van touwtrekken was er het WK schouwtrekken door en voor de plaatselijke jeugd georganiseerd. De deelnemers werden geronseld tijdens het maal in het Skûthûs (niet te verwarren met skiethûs). 4 Leerlingen en onze scheepskok gingen de uitdaging aan en kwamen tot ver in de voorrondes, maar uiteindelijk moesten ze natuurlijk tegen elkaar en vielen er teams af. De finale was zinderend, en gelukkig ging er een leerling met zijn team met de eerste prijs vandoor en de troostrijke 2e prijs was voor onze onvolprezen scheepskok. 's Avonds mochten we vanaf de woning van de Máxima genieten van de vlootschouw, de slepers, pramen, notarisbootjes, politieboten en opduwertjes waren mooi verlicht en een ieder op de bijzondere scheepjes was in opperbeste stemming, hetgeen niet volledig "oorzaak drank" was maar zeker wel deels.

Als ik (nog) ouder mag worden

Als mijn bus aan komt rijden op het busstation van Bolsward staat er al een hele groep te wachten. Ze wachten op de bus, ik weet nog niet waar heen maar hoop stiekem dat ik daar achter kom in het half uur dat ik op mijn "aansluiting" mag wachten.
Ik ben niet nieuwsgierig hoor, maar wil natuurlijk wel alles weten. Vanaf de bosjes kan ik de groep bespieden en met mijn oordopjes in valt dat niet eens echt op (laat mij dat nou denken...). Er komen een vader en een dochter langs fietsen, het meisje weet duidelijk al dat opa die dag de hort op gaat met zijn vrienden. Ze lacht breed uit en zwaait al voor dat opa het kan zien. Opa zwaait terug en als zijn kleindochter voorbij is vertelt hij nog wat over haar of zijn (schoon-)zoon want het groepje volgt het fietsende duo tot het de hoek om gaat.
De fotograaf van deze groep doet dit waarschijnlijk altijd al, waarom ik dat denk weet ik niet, hij staat een beetje los van de groep en ik heb het gevoel dat hij zich zo een houding kan geven. Hij heeft drie tassen om zijn schouders en nek. Eén met een moderne digitale camera, één met een camcorder en ik hoop dat in de derde gewoon zijn portefeuille en leesbril huizen, want anders wordt het wel wat zwaar voor deze man die ik op achter in de 70 schat. Dit derde tasje is van Bjorn Borg en kreeg je een paar jaar geleden bij een lidmaatschap van BNN, dat verklaart dan meteen waarom deze man met de moderne apparatuur om kan gaan, jong van hart.
De bus komt, een luxe bus zo als dat heet. De deur gaat open, en de buschauffeur stapt uit om de bagageruimte open te doen, voor wacht iedereen met instappen tot de man weer achter zijn wiel is gekropen, achter stapten alvast wat doortastende dames naar binnen om de beste plek te hebben. Er staat geen bestemming op de bus zie ik enigszins teleurgesteld, en na een paar minuten rijdt hij weg, vol, behalve de achterbank, hoe anders dan de gemiddelde lijnbus met scholieren.
Ook mijn bus doemt op, ik stap in, stempel bij, en sluit mijn ogen nog even.

Koud

Het is niet koud genoeg. Je kunt, ondanks de storm die woedt en de regen die een poging doet elke keer dat ik naar buiten ga, nog steeds met alleen een t-shirt aan op pad. Het raam in de kamer staat open en de deur van de hal slaat dicht, ik wil wel een trui aan, maar dan heb ik het straks weer veel te warm. Om mijn behoefte aan kou te bevredigen heb ik hout gehaald van buiten en dat bij de kachel gelegd. Wie weet komt er binnenkort een dipje zodat de kachel aan moet, wie weet.

Frysker

Het was de bedoeling dat deze speciaal voor Friesland ontwikkelde halve bus een succes zou worden. Natuurlijk is het dat ook voor de vervoerder. Op de rustige lijnen of momenten zetten ze deze bus in. De klanten zijn er inmiddels aan gewend, de harde stoelen, de volle bussen, het vele plastic, de rammelende motor achterin als de bus langer dan een paar tellen stil staat om de weg op te draaien. Maar sinds deze week moeten we allemaal onze jassen goed dichtknopen in de bus want we kwamen er achter dat een deel van de deuren gewoon open waait tijdens het rijden en dat je coupe dan in de war gaat en je spijkerbroek nat wordt.
We rijden tijdens deze foto een kilometertje of 80.

Peer

Ik loop door de tuin met de wederhelft en we hebben het over de eetbare opbrengst. Rode bessen te over, zalig geurende lavendel, nog steeds rucola, zwarte bessen genoeg voor 3 keer 2 liter creme de cassis. De Japanse wijnbes is donkerrrood en zoeter dan ooit en er komen zelfs toeristen aan de deur om te vragen of ze mogen plukken.
Ik ben verslaafd aan peren, harde peren, zo hard dat je tanden bijna uit je mond breken als je een hap neemt. Vooral Conference. Dus heb ik een boom, helemaal voor mezelf. Gesnoeid volgens het boekje. Na de bloei zag ik geen resultaat, maar net haalde ik er één af. De enige.
Maar wel keihard en morgenochtend helemaal voor mij alleen.

Auto kopen?

Je weet nooit hoe een koe een haas vangt!
Mooie Seat, wegens omstandigheden te koop en dus net op Marktplaats gezet. Rijdt lekker, heeft meer onderhoud gehad dit jaar dan dat er in gereden is.
Ik zal 'm binnenkort even wassen.

Koud bier

Grolsch heeft het weer voor elkaar. Op het blikje is temperatuurgevoelige verf aangebracht. Is het woord koel blauw dan is het bier gegarandeerd koud genoeg, en zalig om te drinken.
Natuurlijk kon Heineken niet achterblijven, zij hebben een ster op hun blikjes aangebracht. Is de ster rood dan is het bier gegarandeerd niet te zuipen.

Een heerlijk voorproefje van vakantie, drie dagen zonnen, zwemmen (met een zwemvest aan), surfen, op bezoek bij vrienden en bij opa en oma.

Opnieuw

Ik werd gister wakker tussen de cv en de eettafel. Ik lig graag op de grond, vaak met de krant of met een kussen, soms voor de houtkachel. Ik vond het vreemd dat ik daar lag en ben naar de bank gelopen en daar onmiddellijk weer in slaap gevallen. Toen de telefoon iets later ging merkte ik dat ik enorm verzuurde spieren had en op mijn tong gebeten had. Heel voorzichtig kwam mijn bewustzijn binnengedreven dat ik wel weer eens een epileptisch insult gehad zou kunnen hebben, zoiets maakt je niet bewust mee, maar aan de hand van de verschijnselen kon ik niet anders concluderen.
De gevolgen voor het dagelijks leven zijn niet mis, de nu volgende rijontzegging van een jaar en de medicijnen als vervelendste, dus ik heb er wel even over nagedacht of ik Han en de dokter zou bellen, maar ik voelde me zo beroerd dat ik wel moest. Bovendien zou ik mezelf nooit vergeven als me achter het stuur wat zou overkomen.
De auto waar ik net weer een week of 4 in rij staat bij de garage. Ik denk dat ik maar eens een tukje ga doen op de bank!

zomer

Heel langzaam begint het ongeloof van zoveel regen, gekentekend in korte broeken onder een snel gegrepen paraplu, zich om te zetten naar acceptatie. Ik zag net een goed regenpak op de fiets, en mijn tuin is helemaal blij.
3 Kilo zwarte bessen en 4 kilo rode. Met zoveel zon was de opbrengst enorm.Ik vond het nog al wat, de vogels ook want zelfs zonder net kregen ze het niet op. Ik wist echt niet wat ik met al die bessen aan moest. Vooral die zwarte. De jongste is gek op zwarte bessenjam op zijn croissant, maar 10 potten krijgt hij zelfs niet op. Ik zelf ben verslaafd aan rode bessen met frambozen met wat witte brood, maar na een kilo krijg zelfs ik buikkramp.
Dus toen ik in een blad wat ik zo nu en dan los koop een recept zag voor Crème de Cassis was ik als een kind zo blij. Mijn moeder kwam gister helpen plukken, en nu dus in de keuken. Ik ben in ieder geval 2 kg zwarte bessen kwijt tot de winter, samen met 3,8 liter Wodka. De rest is 3 flinke potten jam geworden. De rode staan nu in de koelkast met frambozen en wat basterdsuiker, een deel is jam, zalig met een croissantje op zondagmorgen, en een kilo ben ik los in aan het vriezen. Nu maar hopen dat is niet vergeet te schudden zo nu en dan.
Zo komt zelfs Jan Splinter door de winter, en ik door een regenachtige zomerdag.
Wie weet er nog een goedkope aardbeien boer?

In afwachting

Snikheet was het daarnet. De vliegtuigen kwamen laag over Workum om maar niet geëlektrocuteerd te worden, we zien hier nooit vliegtuigen, en ik heb de accu's in de achtertuin maar even afgedekt. Ook de tafel en tuinstoelen heb ik van het gras gehaald en de hangmat uit de boom. Mijn tuin is in afwachting van de grote bui.
Zelf ben ik de hele week al niet tot enige actie te bewegen. Sinds ik met Fimme zondagavond voor een gesloten spoorbrug lag, en we daar genoten van "niet verder kunnen" en dus besloten dat dat synoniem was aan "niet verder hoeven", is mijn lijf in de vakantiemodus terecht gekomen. Ik doe mijn werk op school wel, maar het koffiedrinken duurt wat langer en de verslagen die ik nog moet nakijken voor de late inleveraars laat ik bewust nog even liggen. Ik vertel mijn leerlingen altijd dat het veel lekkerder is om nu met een biertje op de dijk te zitten met wat mooie dames in de buurt, dan verslagen te schrijven. Helaas kan het plandeel van hun hersenen dit niet aan. Maar sinds vanmiddag is het dan toch zover; zomervakantie.
Het dondert en het bliksemt, de straat is zo goed als leeg op een naar huis snellende fietser na. Ik keek net op buienradar. Het ziet er helaas naar uit dat het droog blijft in mijn tuin.

Positief

Vandaag zag ik een lepelaar
Vandaag had ik leerlingen in het VMBO die hard werkten
Vandaag las ik het stageverslag van een collega dat er goed uit zag
Vandaag mocht ik van mij zelf met de trein reizen
Vandaag had ik vakantiegeld op mijn rekening staan
Vandaag had ik hardwerkende MBO leerlingen
Vandaag kreeg ik het rooster waar ik al een jaar voor vecht
Vandaag was het dinsdag en was een vieze mop niet nodig
Vandaag was de terugbus op tijd
Vandaag had ik een spectaculaire meteorologische nacht achter de rug
Vandaag kwam ik thuis en werd er al gekookt
Vandaag mocht ik van de neuroloog weer autorijden

Vandaag had ik nog niets gehoord van de medische dienst van het CBR......

Voor anker

Het zoeken van een stukje papier aan boord is nog een hele onderneming. Uiteindelijk wordt het een elektro schema waar Han de GPS out op heeft vastgelegd. Het papiertje mag dus niet weg.
We zouden gaan zeilen, het hele hemelvaart weekend. Andere bezigheden hielden ons aan de wal. Zaterdagmiddag toch nog vertrokken. Geen wind. Ik moest zo nodig dus toch de Dacron lappen er bij getrokken maar na een uur waren we niet verder dan de luwte van Kornwerderzand, waar we dan ook maar ten anker gingen.
De meeste schepen lagen richting het zuidwesten en in die richting hebben we het anker dan ook vastgetrokken. (Met de motor, want met de wind had dat nog een uur geduurd) Na een half uur werd het water als een spiegel, helemaal geen rimpeltje meer.
Maar als door een onzichtbare hand draaiden alle schepen naar het noorden. Daarna pas komt de wind en de kleine rimpeltjes op het water. Wij draaien het eerst, daarna de buurmannen die 200 à 300 meter zuidelijker van ons liggen. Het pakje van 4 jachten met borrelende vrienden draait het laatste.
Koers houden met wat drank op is, zelfs voor anker, een onzekere zaak.

Inademen, uitademen.

Volgende week woensdag loopt mijn autovrije zondag af. De zondag die heeft een half jaar geduurd met een kleine ontkenningsfase in januari. Net belde ik het CBR, zij nemen een beslissing in deze en ik hoorde net dat mijn eigen verklaring nu bij de medisch adviseur ligt. In één adem zij de mevrouw aan de lijn dat ik dan tussen 4 en 6 weken moest wachten op de uitslag.
Met een beetje pech wordt, vanwege de verwerkingssnelheid bij het CBR, mijn autovrije zondag verlengd tot de zomervakantie.
Eventjes geduld nog want het busje komt zo!

Identiteitscrisis

Ken je dat?

......van die dagen dat je eigenlijk niet uit bed had moeten komen, en als je dat gedaan had dan was er zelfs nog van alles mis gegaan. Vandaag was zo'n dag.
Dus ik ga zo héél voorzichtig in een klein hoekje zitten met een biertje en kom er de eerste uren niet meer uit.