donderdag 29 januari 2009

vers

Maandagmorgen reizen onze leerlingen uit het hele land naar Harlingen. Daar hebben ze niet de hele morgen voor nodig. Voor de leerlingen die uit de diepe delen van Friesland komen is het wel nodig en dus beginnen onze lessen om kwart voor één. Op de huisvesting eten ze de rest van de week warm tussen de middag maar op maandag brood.
Ik jat altijd wat kapjes, nou ja jatten, niemand vind ze lekker en dus eindigen ze vast in de vuilnisbak, en ik vind niets lekkerder. Verse knapperige kapjes met een zachte binnenkant. Soms nog warm.
Vanmorgen was thuis de vriezer leeg, ik kon de mannen nog net met een lunchpakket naar school sturen maar daar hield het dan ook mee op. Dus toen ik zin kreeg in lunch, moest ik eerst op de fiets naar de bakker. Die hebben een aanbieding 5 broden voor zeven en een halve euro. Bovendien is het brood toch lekkerder dan van de supermarkt. En dan het moment dat je drie boterhammen steelt, de rest gaat de vriezer in, voorziet van wat roomboter of Zwitserse kaas of wat Pflaumus. Dat is toch wel een beloning...
Waarvoor ik beloond moest worden? Geen idee, maar ik geniet er volop van.

zondag 25 januari 2009

Z-side

Het verkeer vertraagde, de gemiddelde snelheid die de linkerbaan reed, zo'n 135 km/uur, zakte in tot 115. Wat zou er aan de hand zijn? Aan de andere kant van het viaduct werden we minstens 10 touringcars gewaar met , wat later bleek, Ajax supporters. De reden waarom de linkerbaan opeens langzamer ging rijden was de aanwezigheid van twee agenten op de motorfiets die de stoet begeleidde, compleet met communicatiemateriaal en zwaailichten.
Nadat we er voorbij waren konden we gewoon doorrijden richting Groningen, niets aan de hand. Bij de afslag Euroborg zagen we een paar ME- en politiebusjes alvast afslaan. Klaar om de jongens en mannen op te vangen. Ik neem aan dat er ook flink overlegd werd tussen de escorte van de bussen en de agenten in de kleine busjes.
Groningen voorbij zagen we veel auto's in westelijke richting rijden, geen rood-wit maar groen wit, veel auto's zaten vol met mannen en jongens met dito sjaaltjes. De gedachte:"als dat maar goed gaat" kwam in mij op.
Ik geloof dat "we" wonnen met 1-0.

liedtekst die me net te binnen schiet van Rooie Rinus en Pé Daalemmer:
Elke zondagmiddag staan we al om één uur klaar
de sjaal zit om de nek, de groene pet bedekt het haar
we schrijven met de viltstift in iedere wc:
Z streep S I D E
wij zijn sportief we gaan naar de FC
de ratelaar, de rotjes en de rookbommen gaan mee
het stadion stroomt vol, hoera het is weer tijd
we kunnen elke zondag weer een boel agressie kwijt.

donderdag 22 januari 2009

Opgeruimd is netjes

De boot moet eigenlijk altijd klaar zijn om te varen. Het maakt niet uit of er ijs in de Dolte ligt of dat de bruggen aangevraagd moeten worden en ik dus eigenlijk zowiezo niet kan varen. Maar het weerbericht luidt zuid 8 tot 9 en het is koud buiten dus stel ik de vaarreis toch maar uit tot begin april. Tot nu toe was ik aan het timmeren in het vooronder en in de kuip. Tot deze winter. Eigenlijk moet er een nieuw plafond in met lampjes, en de speakers van de radio.
Dus heb ik moed verzameld, de oude platen zijn er uit en de brandgevaarlijke isolatie die daar boven zat ook. Wat een puinhoop geeft dat, maar na wat opruimen en vier vuilniszakken schuimkorrels ziet het er al weer overzichtelijk uit.
Ik zie de werkzaamheden aan boord als training voor weer aan het werk kunnen. Maar na drie uur pielen, praten met de buurman en wat rukken aan een plafond-plaat ben ik uitgeput. Tijd voor de rit naar huis met de staart tussen de benen. Maar niet voordat ik even stofgezogen heb en het scheepje, als ik zou willen, gewoon weg zou kunnen varen.

donderdag 15 januari 2009

Als de egeltjes...heel voorzichtig

Stel je eens voor dat je wakker móet blijven. Een nacht niet kunnen slapen komt wel eens voor. Ik sta dan meestal op, leg een blok hout op de kachel, zet een pot thee en kruip in de stoel van mijn opa. De volgende nacht slaap ik meestal prima. Maar wakker moeten blijven terwijl je niets te doen hebt.... Binnenkort moet ik aan de bak.
De neuroloog heeft mijn CT, MRI en EEG gelezen, normaal, met een traag afwijkinkje waar ze haar vinger niet achter kan krijgen. Dus moet ik voor een slaap-deprivatie EEG, ergens tussen nu en twee weken, naar het ziekenhuis. Ze gaan me uitputten en dan schijnen al mijn hersenafwijkingen duidelijker te worden.
Mij schoten een nacht eindeloze boeken en eindeloze DVD's maar ook eindeloze sex door het hoofd. Hoe zal de zuster kijken als ik om een 2 persoons bed vraag om door mijn slapeloze nacht te komen?
Ik mag in ieder geval 3 maanden geen auto rijden, en omdat ze die traagheid hebben gevonden is daar nog 3 maanden bij op gekomen. Ik mag niet in een boom klimmen, of op een motor, bij voorkeur ook niet bij een draaiend vliegwiel staan, maar mag wel aan het werk. Dus daar begin in maandag weer mee, net als de egeltjes, ........héél voorzichtig.

dinsdag 13 januari 2009

Familiewieg

In 1868 kochten mijn voorvaderen/-moederen een wieg die ze op hun boerderij neerzetten voor hun eerstgeborene Pieter Groot. De boerderij stond in de Schermerpolder en heette "de vogel Phoenix".
Inmiddels is de jongste moeder in de familie bezig haar huis in te richten, met een babykamer, en is de wieg weer van zolder gehaald. De 6e generatie is aan de beurt, een goede gelegenheid om de geschiedenis van onze wieg vast te leggen.
Wat begon met een chronologische volgorde van baby's, is inmiddels al een flink document geworden met anekdotes van verschillende moeders, eigenwijze familie-eigenschappen, foto's van baby's en de herkomst van de verschillende bekledingen van het bakje en het hemeltje.
Mijn moeder:
Half februari 1967 stond ik, acht maanden zwanger van Anne-Marie, met onze Renault 4 in de haven van Rotterdam om de kist met de wieg, die bij Marianne vandaan kwam op te halen. "Mevrouw, wilt u even invullen wat er allemaal in die kist zit" ........."De familiewieg en babyuitzet"....... Nou dat wilden ze wel geloven.... "Geeft u ons de sleutels maar van uw auto, dan zorgen wij wel voor de rest. Een kopje koffie, mevrouw ? En een uurtje later stond de Renault voor me, met de kist die ze voor me hadden ingeklaard en in de auto hadden geladen. De klep kon niet dicht. En zo ben ik teruggereden naar Den Haag.
Mijn tante Marianne vertelde hoe de wieg in Amerika kwam:
Why Oma Ann sent the cradle all the way to the USA? I certainly did not ask for it, but as you knew Oma Ann? Once she had an idea that is the way it had to be. The crate she sent the cradle in was loaded with antiques she planned to sell here to cover her expenses. She was here during Barbara's birth and stayed for half a year! The antiques never sold! After two babies I was ordered by Oma to send the cradle back to sister Heleen and thus Robin was put in a basket!
Tante Hanneke:
Wat een pret die familiewieggeschiedenis! Oma Ann zou er zo ontzettend van genieten! Ik weet nog goed dat ze de wieg 'binnenhaalde' Hij stond meen ik bij Opa en Oma Borst op de Helderseweg 50 in Alkmaar op zolder! Haar familie vond het maar mal, dat ze er aan begon...maar Oma had 'geen cent te makken ' in die tijd en wij thuis vonden hem prachtig! Ik weet niet meer wat voor bekleding erop zat toen, weet iemand dat nog ?? Ik maakt zelf van een zware wittestof met rode ingeweven kruisjes een bekleding en liet de wieg rood verven!!! Toen prachtig...( Dat was 1956 voor Bertien ) Omdat Bertientje zich altijd naar boven werkte in die wieg en dan met haar koppie tegen het ijzer aanlag maakte ik daar een hoofdbescherming met schuimrubber!
Dat naar boven werken blijkt een baby eigenschap te zijn die vaker voorkomt in onze familie, tot nu toe hebben we er 3 ontdekt waaronder mijn jongste. Hymke hiernaast lag in de wieg in één van de hutten van onze tjalk die we omgebouwd hadden tot babykamer.
We genieten allemaal enorm van het verhaal en na de eerste rush van anekdotes komt er nog regelmatig wat leuks bij.

dinsdag 6 januari 2009

Druk


Je moet tocht wat, dus vanmorgen de zonsopkomst maar even op de foto gezet.
De kachel uitgemest en aangestoken, hij was vannacht uit om de thermostaat de kans te geven koud te worden.
En me verbaasd over de schriftelijke kennis van mijn leerlingen: "door de nokkenas en stotterstang" of "door de nokas, stootusstank. door Electro"
Me ook verbaasd over de accuratesse van het ziekenhuis;"mevrouw we hebben de administratie net opgestart, als we wat weten dan bellen we u."

zaterdag 3 januari 2009

Geduld

Mijn talenten liggen ergens anders. En dat is deels genetisch bepaald. (Kan ik ter wat aan doen?) En dus doe ik mijn best om niet in de valkuil van ongeduld te vallen.
Het is nu vijf en een halve week geleden dat ik 's nachts wakker werd met twee ambulancebroeders aan mijn voeteneinde. Ik heb geduldig mijn hersenen laten meten in een EEG, ik heb ze laten doorlichten met röntgen en magneten, ik heb gebeld naar de neuroloog, ze was op vakantie, ik heb deze week gewacht op een telefoontje, ze was helaas dienstdoend neuroloog en kwam nu niet aan mij toe en ik heb vele boeken gelezen om de onrust uit mijn lijf te krijgen.
Zou het zo zijn, dat ik doordat ik zo braaf ben, dat er maandagochtend spontaan een telefoontje binnen komt vanuit het ziekenhuis? Of moet ik, tegen alle adviezen in, de auto pakken, mijn tent en mijn slaapzak, en op de afdeling neurologie gaan kamperen totdat ze wel aan mij toekomen... Grrrr!

Aan boord

De brug bij le Havre ligt onder een wisselend bewolkte lucht. Niet slecht want toen ik uit Workum wegreed vanmorgen kwam de regen met bakk...