Langweerderwielen

Wartena ligt niet om de hoek, maar sinds ik niet mag autorijden is de boot een prima middel van vervoer gebleken. Het is maar net iets langzamer dan het openbaar vervoer, maar veel leuker en zeker romantischer. Vrijdagavond na het werk zijn we gewapend met kaasjes en rode wijn gaan varen en op de Langweerderwielen voor anker gegaan. De zon zagen we ondergaan en de sterren in hun volle glorie zichtbaar worden. Met zo weinig strooilicht is dat een bijzonder schouwspel.
's Ochtends bleek de wind iets gedraaid, maar de ochtendnevel en de opgaande zon kon ik met een kopje thee en mijn boek niet missen. Wat wil een mens nog meer! Om een uur of 10 ankerop gegaan en, via de Goingarijpsterpoelen, het Margrietkanaal, het Pikmeer, Tryehûs en de boze brugwachtster van Wartena, 3 en een half uur later ligplaats gekozen langszij de Máxima. De bus of trein hadden dat niet beter kunnen doen...

Skoulûke

Ons opleidingsschip de Prinses Máxima was één van de grote publiekstrekkers op het waterfestival in Wartena. En plaats van touwtrekken was er het WK schouwtrekken door en voor de plaatselijke jeugd georganiseerd. De deelnemers werden geronseld tijdens het maal in het Skûthûs (niet te verwarren met skiethûs). 4 Leerlingen en onze scheepskok gingen de uitdaging aan en kwamen tot ver in de voorrondes, maar uiteindelijk moesten ze natuurlijk tegen elkaar en vielen er teams af. De finale was zinderend, en gelukkig ging er een leerling met zijn team met de eerste prijs vandoor en de troostrijke 2e prijs was voor onze onvolprezen scheepskok. 's Avonds mochten we vanaf de woning van de Máxima genieten van de vlootschouw, de slepers, pramen, notarisbootjes, politieboten en opduwertjes waren mooi verlicht en een ieder op de bijzondere scheepjes was in opperbeste stemming, hetgeen niet volledig "oorzaak drank" was maar zeker wel deels.

Als ik (nog) ouder mag worden

Als mijn bus aan komt rijden op het busstation van Bolsward staat er al een hele groep te wachten. Ze wachten op de bus, ik weet nog niet waar heen maar hoop stiekem dat ik daar achter kom in het half uur dat ik op mijn "aansluiting" mag wachten.
Ik ben niet nieuwsgierig hoor, maar wil natuurlijk wel alles weten. Vanaf de bosjes kan ik de groep bespieden en met mijn oordopjes in valt dat niet eens echt op (laat mij dat nou denken...). Er komen een vader en een dochter langs fietsen, het meisje weet duidelijk al dat opa die dag de hort op gaat met zijn vrienden. Ze lacht breed uit en zwaait al voor dat opa het kan zien. Opa zwaait terug en als zijn kleindochter voorbij is vertelt hij nog wat over haar of zijn (schoon-)zoon want het groepje volgt het fietsende duo tot het de hoek om gaat.
De fotograaf van deze groep doet dit waarschijnlijk altijd al, waarom ik dat denk weet ik niet, hij staat een beetje los van de groep en ik heb het gevoel dat hij zich zo een houding kan geven. Hij heeft drie tassen om zijn schouders en nek. Eén met een moderne digitale camera, één met een camcorder en ik hoop dat in de derde gewoon zijn portefeuille en leesbril huizen, want anders wordt het wel wat zwaar voor deze man die ik op achter in de 70 schat. Dit derde tasje is van Bjorn Borg en kreeg je een paar jaar geleden bij een lidmaatschap van BNN, dat verklaart dan meteen waarom deze man met de moderne apparatuur om kan gaan, jong van hart.
De bus komt, een luxe bus zo als dat heet. De deur gaat open, en de buschauffeur stapt uit om de bagageruimte open te doen, voor wacht iedereen met instappen tot de man weer achter zijn wiel is gekropen, achter stapten alvast wat doortastende dames naar binnen om de beste plek te hebben. Er staat geen bestemming op de bus zie ik enigszins teleurgesteld, en na een paar minuten rijdt hij weg, vol, behalve de achterbank, hoe anders dan de gemiddelde lijnbus met scholieren.
Ook mijn bus doemt op, ik stap in, stempel bij, en sluit mijn ogen nog even.

Koud

Het is niet koud genoeg. Je kunt, ondanks de storm die woedt en de regen die een poging doet elke keer dat ik naar buiten ga, nog steeds met alleen een t-shirt aan op pad. Het raam in de kamer staat open en de deur van de hal slaat dicht, ik wil wel een trui aan, maar dan heb ik het straks weer veel te warm. Om mijn behoefte aan kou te bevredigen heb ik hout gehaald van buiten en dat bij de kachel gelegd. Wie weet komt er binnenkort een dipje zodat de kachel aan moet, wie weet.

Frysker

Het was de bedoeling dat deze speciaal voor Friesland ontwikkelde halve bus een succes zou worden. Natuurlijk is het dat ook voor de vervoerder. Op de rustige lijnen of momenten zetten ze deze bus in. De klanten zijn er inmiddels aan gewend, de harde stoelen, de volle bussen, het vele plastic, de rammelende motor achterin als de bus langer dan een paar tellen stil staat om de weg op te draaien. Maar sinds deze week moeten we allemaal onze jassen goed dichtknopen in de bus want we kwamen er achter dat een deel van de deuren gewoon open waait tijdens het rijden en dat je coupe dan in de war gaat en je spijkerbroek nat wordt.
We rijden tijdens deze foto een kilometertje of 80.