Op dreef

De Beurtveer en de Strontrace zijn weer van start gegaan
Ik lag aan het einde van het Soal plaatjes te schieten
Maar vooral uit de wind en in de zon te genieten van het schouwspel

Deze schipper was de kleurrijkste

Samen onder het zeil door kijken

Wie de kleine taak niet eert is de grote niet weerd

De laatste hand aan de kluiver voor het hijsen

Ouderwets was drogen aan een lijn, wie doet dat nou nog

Goed doel

En als ik dan eens een keer zou twijfelen waarom ik deze boot heb gekocht...
Dan is die onzekerheid bij deze aanblik snel weer weggenomen.

Vriendelijk

Eigenlijk heb ik pas heel laat leren autorijden. Ik was 24. En dus heb ik heel wat bussen en treinen van binnen gezien, tenminste als ik de binnenkant van mijn ogen niet aan het bekijken was. Lijn 41 naar Groningen, instappen achter het huis van mijn ouders, uitstappen op het Zuiderdiep. De Wadloper naar Groningen en later naar Harlingen om te varen, instappen achter mijn flat aan de Palissadestraat (moest ik wel over het hek en over het spoor, maar toen vond ik dat niet gevaarlijk).
Lijn 41 stond voor de terugweg altijd al klaar bij het busstation naast Ome Loeks, dan kon je er alvast in gaan zitten, na 10 minuten kwam de chauffeur de rittenkaart en later de strippenkaart afstempelen (is dat ding al zo oud?).
Als ik met de trein ging mocht ik, en mag ik nog steeds, van mijzelf een stripalbum kopen. Alleen dan, want anders koop ik er te veel. Ik zet er altijd in welke datum het is en welke reis ik maak en waarom. Leuk om zo nu en dan te lezen. "10 juni 1988 Delfzijl, Harlingen varen op de Navigator"
En toch kan ik mij niet herinneren dat het normaal was om bij het verlaten van de bus de chauffeur te bedanken, of te groeten. Volgens mij ging je er gewoon uit.
Het valt me nu op, dat, wie er ook uit de bus stapt, altijd:"hoi" "doei" "bedankt" "eui" de botste reiziger groet.
Ik ben daar blij om. De wereld is zo gek nog niet in deze tijd!

Paniek

Blinde paniek in het friese busland, overal hangen folders en de chipkaart wordt overal gepromoot. Niemand heb ik er nog gebruik van zien maken, en na het onderzoek van vanmiddag verbaast mij dat niets.
Ik ben nogal van de automatisering, sorry maar ik vind het gewoon leuk als dat soort dingen het doen, je stelt wat dingen in en opeens hoef je niet meer 5 minuten voor sluitingstijd naar de super of het postkantoor om een strippenkaart te kopen. De oorzaak waarom ik altijd te laat ben met het kopen is tweeledig, één, ik ben een nogal vergeetachtig typ als het om dit soort dingen gaat en twee, ik kom bij het postkantoor pas na sluitingstijd in Workum aan, bij de super denk ik meestal aan eten en wasmiddel en niet aan de kaart.
Dus als het saldo automatisch wordt aangevuld als het onder de €5,-- komt vind ik dat lekker. Maar na al het computerinstellen moet er nog wat gebeuren, ik moet lijfelijk iets activeren en dat kan niet in Friesland. Tenminste niemand weet waar. De buschauffeur niet, Connexxion niet, de OV chipkaart stelde voor dat ik naar Amsterdam kwam om hem te activeren. Of dat bij mijn postcode in de buurt was misschien, kon ik niet een keer met de auto?
Natuurlijk kan het wel, natuurlijk is er iemand die denkt, hoe kan ze dat nou missen, natuurlijk ben ik de domme gans. In alle voorlichting op sites en in de krant werd dat stukje informatie dat ik nodig heb net over geslagen. Ik heb met buschauffeurs gepraat, die de handleiding in de binnenzak hadden, maar daar stond het zelfs niet in. Ik mocht meezoeken.
Ondertussen brandt mijn kaart in mijn jaszak, is er al €0,02 van mijn rekening afgeschreven als verificatie, maar heb ik vanmiddag weer een nieuwe strippenkaart gekocht. Wie weet zijn de Friezen toch beter in het vasthouden van de oude tradities dan het voorlopen met nieuwe zaken.

Herfst

We liggen niet op het Starteiland. Tot voor afgelopen donderdag was dat wel het plan, de zeilers die volgend jaar met elkaar gaan zeilen zouden de kans krijgen om voor het eerst met elkaar te varen.
Maar de meeste weermannen hadden het goed en er staat een flinke wind deze zaterdag. Niet dat mijn mannen dat niet aan kunnen hoor, zij hebben al vaker gezeild met een hoop wind, en niet onverdienstelijk ook, maar de meesten houden niet van wind.
Dus kijk ik naar buiten vanuit onze warme woonkamer. Ik heb de Leeuwarder uitgeplozen, de houtkachel snort en zo nu en dan valt er wat creosoot naar beneden. Na een wijntje val ik spontaan in slaap met "the long way down" op de achtergrond.
Nog twee weekendjes zeilen, de training van dit weekend volgende week of de week daarna en de herfstwedstrijden het laatste weekend van de herfstvakantie. Weet je, ik denk dat ik er wel aan toe ben.

Lesgeven is niet altijd even makkelijk, stel je moet onderwijzen in het gebruik van een micrometerspeermaat. Het op maat maken van het instrument, het uitmeten van de meetlocatie en voor de leerlingen de posities waarin gemeten moet worden. Dit gaat allemaal volgens een protocol dus dat is nogal nauwkeurig werk.
Gelukkig zijn er mensen die weten hoe het moet, dus toen Cor (van de sleepboot Holland waar we die enorme zuigers en voeringen van hebben) vanmorgen aan de koffietafel zat was ik enorm blij. De meter werd opgetuigd, de posities in de voering uitgemeten en toen kon het meten beginnen. Zie hier de meest ideale meetposities.
En ik moet toegeven, ik weet nu ook hoe het moet, ik geloof dat het protocol begint met:" Haal een eerste jaars uit de klas, want daar pas je zelf nooit in."