Een weekend in Medemblik

De Oscar, X of M hijsen that ís the question.
Maar verder begint het wedstrijdzeilen op het IJsselmeer met het op tijd een baan er in leggen, hopen dat de zeilers op tijd vertrokken zijn en het aflezen en programmeren van de GPS.
Het waait nogal uit het Noordwesten als we tijdens het ONK het meer op gaan, flink doorvaren met de Grijze rubberboot van de KWS is dan ook een ware onderneming en zo nu en dan komen we los van het water en dan is het maar hopen dat je goed in de golf snijdt bij het neerkomen.
Als de Stien, het startschip van onze baan, eenmaal haar positie heeft gekozen leggen we dat vast in de GPS, we varen anderhalve mijl tegen de wind in en met een pikhaak en een draadje stopwol van moeder de vrouw controleren we of we werkelijk bovenwinds liggen. Dan mag de boei er in. Twee enorme gewichten en een anker moeten voorkomen dat de bovenboei en de spreader door de wind en de golven aan de haal gaan. De baan hiernaast lijkt er wel wat op.
Dan mogen we wachten, we noteren de tijd van de eerste doorkomsten zodat ze op het startschip kunnen inschatten hoelang de wedstrijd gaat duren. We blijven controleren of de wind goed blijft staan. De wind draait naar het Noorden en we nemen de bovenboei op, het moet snel want anders weten de zeilers niet waar ze heen moeten, en leggen hem weer in de wind boven de Stien neer. Daarna volgen de spreader, en de boeien voor de andere klassen die op het zelfde stukje water een andere route varen. Snel, want ze zijn bijna bij de benedenboei.
Tussen de middag zorgt het startschip goed voor ons, lunchpakketten en warme soep, zo verkleumen we niet. Na bijna drie potjes komen we er achter dat de bovenboei leegloopt, we kunnen voorkomen dat hij zinkt en gaan op haar plek voor anker liggen met de pikhaak omhoog met daar een trui in. De eerste zeiler vraagt of dit het merkteken is, wij knikken beschaamd, een tweede vraagt of het niet de M vlag had moeten zijn, wij hopen dat hij het ons vergeeft. Het comité-slachtoffer dat zijn trui moest missen heeft de wedstrijd gered. Gelukkig komt al snel de cavalerie met de juiste vlag aanvaren en ook de rest van de zeilers begrijpt de bedoeling.
De logistieke operatie naderhand is indrukwekkend, mensen met rubberboten achter hun auto, portofoons op de achterbank en GPS ontvangers op de bijrijdersstoel worden georganiseerd. De wedstrijd geëvalueerd en een schatting gemaakt wat een canvas vlaggenzak gaat kosten met een lapje van Jan Sikkes.
Bij thuiskomst hang ik niet alleen mijn zeilpak aan een haakje maar ook de seinvlaggen......... Die gaan vrijdag weer naar het startschip voor de volgende wedstrijd.