Misthoorn

Gistermorgen ben ik op tijd opgestaan, ik moest niet alleen naar mijn werk maar ik heb ook nog beloofd om mijn collega in Bolsward op te halen, hij heeft een afspraak voor winterbanden. Na anderhalf jaar met iedereen mee rijden is het heerlijk om te kunnen zeggen: 'Ik haal je wel even op!". Eindelijk teruggeven voor een lange tijd parasiteren.
Ik hoef pas om kwart over acht in Bolsward te zijn maar toch ga ik even na halfzeven de deur uit om te krabben en de auto warm te krijgen. Muts, das, handschoenen, werkschoenen en -broek.
Klik, deuren van de auto open, het rechter portier aan sb wil niet, vastgevroren, dan de tas maar aan de andere kant er in gooien. Ik kruip in de auto, de motor wil niet aan, straks nog even proberen, eerst krabben.
Wat is dat ijs hard tegenwoordig, gelukkig ligt er over de voorruit een zilverkleurig dekje, dat scheelt weer, al krijg ik het niet van de auto af omdat de rechter portier niet open wil, dan het mes er maar in.
Ik zal de auto nog maar eens starten, dan kan de achterruit met zijn eigen verwarming ontdooien. Weer niets. En weer niets. De accu doet zijn best, de motor draait maar hij wil gewoon niet aanslaan, na een kwartier proberen bel ik de collega, hij is de pineut, ik moet mijn belofte verbreken en hij zal zelf in Harlingen moeten zien te komen.
Ik loop naar mijn buurman, mijn acculader is netjes op de boot aangesloten, wie weet heeft hij er nog ééntje, maar die loopt nog rond in zijn pyama dus ik moet nog even geduld hebben. Na 20 minuten proberen te starten begint de accu toch te protesteren, de buurman, inmiddels aangekleed loopt naar de garage om de hoek voor hulp, na nog 10 minuten, hulp en een startapparaat, start de motor, alleen protesteert de startmotor inmiddels luidruchtig.
Ik kijk dankbaar naar de buurman, zeg tegen de garage dat ik snel kom betalen en rij naar Harlingen, als het lukt dan ben ik weliswaar te laat voor het overleg maar nog op tijd voor mijn eerste les.
Bij de eerste tunnel in aanbouw stopt de motor er weer mee. Ik laat hem uitrollen en bel de ANWB, een vriend rijdt langs en vraagt of ik zijn hulp kan gebruiken, lief, ik stel hem gerust en deel mede dat mijn redder in aantocht is. Ongeduldig als ik ben, en beschaamd omdat ik toch die tut ben die wat met motoren heeft, probeer ik de motor weer te starten. Hij loopt. Eerst nog wat onrustig maar later regelmatig.
De ANWB rijdt met mij mee naar Harlingen en ik drop de auto bij mijn garage. 20 Minuten te laat voor mijn eerste les, pik ik wat leerlingen op en loop naar het lokaal, start de Petter, ontlucht hem met de mannen, help bij een schroefaspakking en geeft advies over winterklaarmaken. Allemaal afreageren, zie je wel, ik kan nog wel wat!
Om twaalf uur loop ik naar de huisvesting, onrustig en ontevreden. De misthoorn klinkt over Harlingen, mijn lijf ontspant, vroeger in Delfzijl kon ik ook prima slapen bij dat geluid........