Indrukken

Mijn medebestuurster rent naar de Poiesz voor nog wat wraps, kruidenkaas en zalm. Onderweg willen we graag wat te eten hebben en alle inzittenden hebben iets mee dat bij hun in het gezin goed in de smaak valt. Ik heb gister nog wat Boffers gebakken, Steven nam een berg snoepjes mee en de koelkast achterin bevat fris voor de hele reis. Marije heeft haar eerder gemaakte wraps helaas nog thuis op het aanrecht liggen en wil ons deze delicatesse niet inthouden.
Onderweg wisselen Marije en ik tot mijn genoegen twee keer, we slepen de rib van de Vaurienclub en merken dat de je de bus toch echt in een lagere versnelling naar boven moet jakkeren als je bergop gaat. Nou dan worden al die luie roetdeeltjes er ook eens uitgejaagd. De brug bij Le Havre nemen we in noodweer en in de 3e versnelling met een aanloop. Gelukkig redden we het in 1 keer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen golfje van de Seine heb gezien, zo geconcentreerd was ik.
Gezien al het water dat er uit de sluis in de hemel naar beneden valt maak ik me wat zorgen over het droog opzetten van de tent. Maar die hemel is ons goed gezind en als we aankomen is er een mooi plaatsje voor ons gereserveerd en daar schijnt de zon. Anderen waren al eerder aangekomen en komen ons helpen met de tent, voor ik het weet zijn alle stokken in de lucht, de haringen in de grond, de slaapzakken uitgerold en zitten we met een biertje voor de tent van de buurman in de Franse zon.

Location:Douarnenez, Bretagne

Hoog water in Delfzijl

Voor een natte, winderige, koude avond is het opmerkelijk druk op de waterkering. Er staat zelfs een file op de dijk bij de entree van het Eemshotel waar ik anderhalf uur geleden besloten heb mijn ouders gezelschap te houden tijdens een spontaan stormdiner. Het hotel dat net zo oud is als Margje, http://eemshotel.nl/over-ons , stond te schudden op haar palen. De hanglamp schommelde rustig boven onze tafel, maar toen tijdens de kentering om en uur of acht de wind een half uur lang flink toenam, en de golven daarmee ook, klaagde de buurvrouw uit Limburg aan het tafeltje naast ons over een licht gevoel van zeeziekte.

Lekker gegeten, daarna een rondje over de haven. Het water stond inmiddels zo hoog dat de grote coasters al door de dijk konden varen. De grote deuren van de Oosterveldweg en het spoor naar het industrieterrein zijn al dicht, de verkeerslichten zijn buiten werking en er staat een verloren vrachtwagenchauffeur met zijn mobiel in de hand uit te zoeken hoe hij nu bij de chemische fabriek moet komen waar hij eigenlijk via deze weg heen wilde. Met de auto kun je alleen nog de kustweg op en het centrum van Delfzijl in.  En dat mag vast niet met zijn lading.....

Als ik verder rij richting de Vennen en de waterpoort vind ik ook die gesloten. De bootwerker zit er naast, een stoere man, wat breed in de schouders. Het is net of hij iedereen in de gaten houdt die het waagt om bij de poort in de buurt te komen. En dat zijn er nog al wat. Ik zet de auto op een parkeerplaats en klim omhoog, spijtig dat ik mijn das thuis heb laten liggen, en kijk over de haven. Het water is al wel wat gezakt maar loopbrug naar de drijvende steiger loopt nog steeds naar boven toe. Ondanks dat volgens mijn gevoel half Delfzijl er over heen loopt.
Je zou denken dat op zo'n koude, natte, winderige avond alle Delfzielster jeugd met een game op schoot thuis zit, maar nee, iedereen is op pad, het is gezellig en ze drommen samen op plekken waar je normaal alleen met je vriendin langs zou lopen voor wat intiemer bezigheden.