Dyslexie

Sommige mensen hebben een handicap. Ik pobeer daar altijd rekening mee te houden als ik dat tegenkom. Maar ik ben natuurlijk altijd aan het stuntelen omdat ik eigenlijk niet kan bevatten wat die handicap is.
Mijn zwager is doof. Dus we communiceren met handen voeten en lippen en hij doet enorm zijn best om mijn onkunde te compenseren en te raden waar ik het over heb. Veel van mijn leerlingen zijn dyslectisch en dus doe ik vanalles met grote letters, meer tijd en voorleesvogels maar het blijft een brij van letters voor hen die pas, na veel zweten en uitgebreide studie, veel later begrip tot gevolg heeft.
Ik weet niet wat links en rechts is, ja ik weet het wel, na een seconde of twee, maar ik reageer niet direct. Hoe vaak is het mij niet overkomen dat iemand tegen mij zegt: "Nee, die andere rechter kant!" En nu snap ik dus eindelijk, op mini-niveau, wat het is om een handicap te hebben, er niets aan te kunnen doen dat het niet lukt, dat je wel wilt en echt je best doet maar dat het niet lukt. Ik zit namelijk op dansen sinds kort en de docent doet: "stap, stap, links, rechts en dan weer rechts." En mijn lijf reageert niet, als ik die twee seconden heb gehad om te bedenken welk been mijn rechterbeen is dan loop ik vier passen en een sprong achter. Shit! En de rest danst gewoon door hoor!
Natuurlijk kun je dit niet vergelijken met zoiets ergs als doofheid of dyslexie. Maar het geeft mij wel inzicht, inzicht wederom in het feit dat een handicap hoe klein of groot nooit echt begrepen kan worden door iemand die er van buitenaf tegenaan kijkt. Maar... ik blijf mijn best doen hoor en ga zo mijn gymbroek pakken en een shirtje want ik ben nog in de ontkenningsfase.