Refit

Als ze bij Feadship XL in Makkum een schip terug krijgen voor een refit betekent dat, dat het hele schip van top tot teen wordt gemoderniseerd en nagekeken. Dat is niet met een maandje bekeken.
Nu is het de beurt aan de machinekamer bij mij op school. De CAT die er staat komt uit het jacht hiernaast, de Aurora, het schip kreeg een refit bij Feadship XL in Makkum en wij kregen de motor . De DAF/Leyland komt uit het ziekenhuis in Haarlem waar het als noodgenerator dienst deed.
Toen beiden bij mij in de machinekamer neergezet werden, zijn ze aangesloten op een te kleine koeltank waar door we maar kort konden draaien met de motoren en al helemaal de generator niet konden belasten. Daar gaat nu verandering in komen.
Buiten hebben we nu open verbinding met de "zee", de tank staat buiten op het noorden en bevat minimaal 2 kuub "zeewater".
Binnen staat nu een platenkoeler, deze doet dienst als warmtewisselaar. We hebben hem netjes in de kim van ons schip geplaatst. De koeler komt uit Bolsward en werd origineel gebruikt om slagroom te verhitten en af te koelen voor verpakking. Maar alle zure room is verwijderd en hij zal voortaan als "kimkoeler" door het leven gaan. De firma de Boldert uit Harlingen is lang bezig geweest om uit te zoeken hoe de diverse stromingen goed geregeld konden worden.
Pon Power moderniseert de CAT met nieuwe voelers, meters, een kast waarop we fouten kunnen aflezen en, als het goed is, komen er ook wat gehieme knopjes op voor het simuleren van, bijvoorbeeld, een koelwater- of oliedruk alarm. Ik stel me zo voor dat het licht in het lokaal dan spontaan uitvalt en er naast de schoolbel ook een rood zwaailicht gaat draaien. Gna, gna, gna!

Volgende week puin ruimen, dweilen en schilderen. En dan na de vakantie alles in gebruik nemen. Al moet ik toegeven dat ik van PON nog de nodige lessen nodig zal hebben om de CAT fatsoenlijk te bedienen. Als ik dat eenmaal kan, dan zal ik met het schrijven van de nieuwe opdrachten aan de gang. Met een nieuwe plattegrond met nieuwe meetpunten, kleuren en fantasierijke uitdagingen voor mijn machinisten in spé.

Misthoorn

Gistermorgen ben ik op tijd opgestaan, ik moest niet alleen naar mijn werk maar ik heb ook nog beloofd om mijn collega in Bolsward op te halen, hij heeft een afspraak voor winterbanden. Na anderhalf jaar met iedereen mee rijden is het heerlijk om te kunnen zeggen: 'Ik haal je wel even op!". Eindelijk teruggeven voor een lange tijd parasiteren.
Ik hoef pas om kwart over acht in Bolsward te zijn maar toch ga ik even na halfzeven de deur uit om te krabben en de auto warm te krijgen. Muts, das, handschoenen, werkschoenen en -broek.
Klik, deuren van de auto open, het rechter portier aan sb wil niet, vastgevroren, dan de tas maar aan de andere kant er in gooien. Ik kruip in de auto, de motor wil niet aan, straks nog even proberen, eerst krabben.
Wat is dat ijs hard tegenwoordig, gelukkig ligt er over de voorruit een zilverkleurig dekje, dat scheelt weer, al krijg ik het niet van de auto af omdat de rechter portier niet open wil, dan het mes er maar in.
Ik zal de auto nog maar eens starten, dan kan de achterruit met zijn eigen verwarming ontdooien. Weer niets. En weer niets. De accu doet zijn best, de motor draait maar hij wil gewoon niet aanslaan, na een kwartier proberen bel ik de collega, hij is de pineut, ik moet mijn belofte verbreken en hij zal zelf in Harlingen moeten zien te komen.
Ik loop naar mijn buurman, mijn acculader is netjes op de boot aangesloten, wie weet heeft hij er nog ééntje, maar die loopt nog rond in zijn pyama dus ik moet nog even geduld hebben. Na 20 minuten proberen te starten begint de accu toch te protesteren, de buurman, inmiddels aangekleed loopt naar de garage om de hoek voor hulp, na nog 10 minuten, hulp en een startapparaat, start de motor, alleen protesteert de startmotor inmiddels luidruchtig.
Ik kijk dankbaar naar de buurman, zeg tegen de garage dat ik snel kom betalen en rij naar Harlingen, als het lukt dan ben ik weliswaar te laat voor het overleg maar nog op tijd voor mijn eerste les.
Bij de eerste tunnel in aanbouw stopt de motor er weer mee. Ik laat hem uitrollen en bel de ANWB, een vriend rijdt langs en vraagt of ik zijn hulp kan gebruiken, lief, ik stel hem gerust en deel mede dat mijn redder in aantocht is. Ongeduldig als ik ben, en beschaamd omdat ik toch die tut ben die wat met motoren heeft, probeer ik de motor weer te starten. Hij loopt. Eerst nog wat onrustig maar later regelmatig.
De ANWB rijdt met mij mee naar Harlingen en ik drop de auto bij mijn garage. 20 Minuten te laat voor mijn eerste les, pik ik wat leerlingen op en loop naar het lokaal, start de Petter, ontlucht hem met de mannen, help bij een schroefaspakking en geeft advies over winterklaarmaken. Allemaal afreageren, zie je wel, ik kan nog wel wat!
Om twaalf uur loop ik naar de huisvesting, onrustig en ontevreden. De misthoorn klinkt over Harlingen, mijn lijf ontspant, vroeger in Delfzijl kon ik ook prima slapen bij dat geluid........

Pete Seeger

Pete Seeger, mijn vader had een LP en die hebben we vroeger (!!) veel gedraaid. Ik had alleen nooit een idee van hoe de beste man er uit zag! Tot vanmorgen.

Een weekend in Medemblik

De Oscar, X of M hijsen that ís the question.
Maar verder begint het wedstrijdzeilen op het IJsselmeer met het op tijd een baan er in leggen, hopen dat de zeilers op tijd vertrokken zijn en het aflezen en programmeren van de GPS.
Het waait nogal uit het Noordwesten als we tijdens het ONK het meer op gaan, flink doorvaren met de Grijze rubberboot van de KWS is dan ook een ware onderneming en zo nu en dan komen we los van het water en dan is het maar hopen dat je goed in de golf snijdt bij het neerkomen.
Als de Stien, het startschip van onze baan, eenmaal haar positie heeft gekozen leggen we dat vast in de GPS, we varen anderhalve mijl tegen de wind in en met een pikhaak en een draadje stopwol van moeder de vrouw controleren we of we werkelijk bovenwinds liggen. Dan mag de boei er in. Twee enorme gewichten en een anker moeten voorkomen dat de bovenboei en de spreader door de wind en de golven aan de haal gaan. De baan hiernaast lijkt er wel wat op.
Dan mogen we wachten, we noteren de tijd van de eerste doorkomsten zodat ze op het startschip kunnen inschatten hoelang de wedstrijd gaat duren. We blijven controleren of de wind goed blijft staan. De wind draait naar het Noorden en we nemen de bovenboei op, het moet snel want anders weten de zeilers niet waar ze heen moeten, en leggen hem weer in de wind boven de Stien neer. Daarna volgen de spreader, en de boeien voor de andere klassen die op het zelfde stukje water een andere route varen. Snel, want ze zijn bijna bij de benedenboei.
Tussen de middag zorgt het startschip goed voor ons, lunchpakketten en warme soep, zo verkleumen we niet. Na bijna drie potjes komen we er achter dat de bovenboei leegloopt, we kunnen voorkomen dat hij zinkt en gaan op haar plek voor anker liggen met de pikhaak omhoog met daar een trui in. De eerste zeiler vraagt of dit het merkteken is, wij knikken beschaamd, een tweede vraagt of het niet de M vlag had moeten zijn, wij hopen dat hij het ons vergeeft. Het comité-slachtoffer dat zijn trui moest missen heeft de wedstrijd gered. Gelukkig komt al snel de cavalerie met de juiste vlag aanvaren en ook de rest van de zeilers begrijpt de bedoeling.
De logistieke operatie naderhand is indrukwekkend, mensen met rubberboten achter hun auto, portofoons op de achterbank en GPS ontvangers op de bijrijdersstoel worden georganiseerd. De wedstrijd geëvalueerd en een schatting gemaakt wat een canvas vlaggenzak gaat kosten met een lapje van Jan Sikkes.
Bij thuiskomst hang ik niet alleen mijn zeilpak aan een haakje maar ook de seinvlaggen......... Die gaan vrijdag weer naar het startschip voor de volgende wedstrijd.

15 september 2010

Plaatjes

Kleuren en water, een aangename combi.

Ièèhh, een kwal!

De uitlaat was lekker warm en dat vond de krekel ook.

Zo'n twintig jaar later

Twee lepels mayonaise, een eierlepel mosterd, twee eierlepels ketchup, zout, peper, suiker, paprikapoeder, geprakt hardgekookt eitje, beetje water. Ik was net de dressing aan het maken die ik thuis bij mijn ouders altijd over de sla deed. Probeer maar eens! Ik maak hem ook vaak als ik ergens te gast ben of voor anderen kook, succes gewaarborgd!
Eens was er een schipper die zo'n schaaltje nog net genoeg vond en dan verbolgen zei: "Oh, was dat voor ons allemaal?" Ik dus met een rood hoofd bijmaken. Toen ik net stond te klutsen herinnerde ik mij dat en bedacht dat ik, als hij dat nu weer zou zeggen, zou zeggen:" Mayonaise, mosterd, ketchup, ........"

Nieuw seizoen

Er komt een hoog druk gebied aan. Dat betekent dat we misschien weer even verlost zijn van doorbrekende dijkjes en overstromende putten. Toch denk ik niet dat er daarmee een eind komt áán de paddestoelen in het gras, de uit de boom gewaaide takken op mijn 'gazon' en de opgeregende modder op mijn rubberboot.
Als ik naar de blaadjes van de leilinden tegenover het huis kijk dan zie ik de wind er als 'de wave' doorheen gaan, net als door het voetbal stadion in Zuid Afrika deze zomer.
Toen zat ik in de kuip te zweten en moest ik een geïmproviseerde parasol fabriceren. Nu ziet het er naar uit dat het droog wordt en dat we de 20 graden halen. Ik hou wel van hoge druk gebieden en als ik mag kiezen dan heb ik denk ik liever die 20 dan de 32 graden!

Zo voor een wedstrijdje roeien heb je niet veel nodig. Een sloep en genoeg riemen, wat stoere mannen en goede wil en je komt een heel eind. Maar de afterparty vergt een grotere voorbereiding. BBQ's, sigaren, hamburgers, shaslicks, Bier, shirts, sweaters, klompen, bierriem.
Het grootste deel van de zooi gaat mee met ons opleidingsschip. Maar de eterij voor na, en de voeding voor tijdens, de wedstrijd moest toch echt mee aan boord.
Na drie uur roeien komen we aan in het Schuitengat, stroom tegen want de eb loopt nog steeds, en 10 cm dieper van alle partyballast schuren we met riemen, kiel en roer over de grond. Maar we redden het. Alle 130 sloepen zijn volgens mij op het zelfde moment in het ondiepe stuk, het is wel dringen hoor!
Aangekomen in vier uur en negen minuten, sigaren, bier en hamburgers worden uitgedeeld, handen geschud. De Ypke Diesel was nog nooit zo snel! Gefeliciteerd mannen!

Ritselen

In de winter is het heerlijk, al het blad is gevallen en ondanks dat de stammen van onze beuken omvangrijk zijn, geven ze geen schaduw in de woonkamer.
Zodra de zon gaat schijnen wordt het aangenaam warm in huis en zeker in het voorjaar krijgt het lentegevoel, terwijl het buiten 3 graden is, daardoor uitgebreid de kans.
Eind april, begin mei komt er blad aan de bomen, het ene jaar wat vroeger dan het andere jaar, (lees: dit jaar), het licht dat dan in de woonkamer valt wordt gefilterd en op de vloer zie je de constante beweging van de blaadjes als het waait.
Toen ik voor het weekend in mijn stoel zat waren ze er nog niet. Maar net, tijdens mijn eieren met spek, zag ik gewiebel op het kurk naast me. Het mag dan wel wat kouder zijn dan in de afgelopen weken, maar wat mij betreft komen de BBQ's onder de beuk er weer aan!

Touwluke

De sterkste mannen van de buurt zijn geronseld. Van de 8 ingeschreven teams zijn er twee van ons. Dat gooit onze kansen omhoog. Twee van mijn kerels zitten in het oranje team. Verbeten vechten ze om het touw maar keer op keer worden ze onderuit gehaald. Gelukkig winnen ze de finale om de Poedelprijs. Maar dat is dan weer jammer, zo lopen ze ook nog een gratis biertje mis.

rondje starteiland met stralend weer

Ik heb een bril, ja ik had ook al eentje sinds kort om beter te zien, maar sinds vanmiddag heb ik er één die niet meer af wil. Ik heb namelijk op het dak van mijn boot een boek zitten lezen, zo ongeveer richting zuiden. Soms net bijna te warm zo in de zon, soms net te koud zo in de wind, eigenlijk dus precies goed. En natuurlijk had ik mijn snelle zonnebril op. Want anders is het papier van Dan Brown echt te wit.
Ik heb de bril al geconserveerd met Aloë Vera en dus blijft hij wel even aanwezig. Lang leve de lente. Oh, en wat die foto's betreft, dat is iets meer dan 360 graden in 3 foto's.

In de krant

Je zal maar 12 zijn en moeten beslissen welke opleiding je gaat doen. Sommige kinderen weten niet eens wat ze leuk vinden.Niet geheel onverwacht zijn ze heel blij met de excursies die hun meester en juf dan organiseren naar andere scholen. Snuffelend, verbazend en stinkend (bij de Petter in de buurt staan als hij start gaat niet reukloos voorbij) kunnen ze hun meningen vormen.

Joepie

Het was gelukkig weer zo ver, ja wel wat regen, en meer wind dan we gehoopt hadden maar we hebben het eerste zeilweekend van de Flitsclub weer achter de rug. Bijna 50 bootjes hadden zich ingeschreven en nog wat loshangende fokkenisten. Volle bak dus, matrassen werden bevochten en stoelen verschoven. Maar iedereen zag er na het weekend voldaan uit. Zie hierboven.
Sommigen zeilden voor de eerste keer en waren blij dat ze niet als eerste oefening een wedstrijd moesten zeilen. (En wij ook) Anderen zeilden met een jonge onervaren fokkenist en konden uitzoeken wat deze goed ingepakte bemanning al kon.
Daarbij is het natuurlijk het "social event of the year" als je de Veenhoop niet meemaakt kun je niet meepraten de rest van het jaar. Dus 's nachts werd er aardig doorgehaald, touw gesprongen, gegiebeld en gegeind.
Maar of de disco die door de "leiding" werd georganiseerd (lees: mij/ons) nog van deze tijd is.....

Zou het gaan regenen?

Donderdags het ik een carpooldate met een collega. Midden in Bolsward sta ik dan 20 meter van de bushalte te wachten. Op een gegeven moment zag ik wat oversteken. Natuurlijk de verkeerde kant op en dus heb ik maar even ingegrepen in de natuur. Ik hoop niet dat zijn vrouw aan de andere kant stond te wachten met een buik vol dril.

Luwte

Het beetje wind dat er was kwam op de kop, de achterkant van de school waar mijn machinnekamer, de botenloods, het laslokaal en het project van de Jonge Douwe zijn gevestigd, lag dus in de zon en in de luwte. Sommigen lieten zich dan ook van hun voorjaarskant zien, pubers en loom.

Anderen kregen energie. Met de warmte en een lekker deuntje op de radio maak je mooier werk. Ze zijn hier met de achtersteven bezig, die moet aan het boeisel vast, en dat is nou niet de makkelijkste klus, maar het ziet er nu al mooi uit.
De HT komt er aan, de andere sloepen liggen er al in, de Aquarel, de Visioen en de Xantippe, overal wordt al in geroeid, dit jaar mogen de docenten weer aan de bak ik de Visioen en op zondagochtend zijn de eerste slagen al weer in de Zuiderhaven gemaakt. De Ypke Diesel , onze MBO sloep, zit nu in de verf, de riemen zijn gelakt en staan met druipers en al te drogen tegen de CAT aan. De anti-fouling hangt aan de onderkant want daar willen we straks geen baard onder hebben. We lachen om de opdruk die we op shirts willen en filosoferen over een kratje bier dat we als ballast mee willen nemen voor als we aankomen.
De jongens van het VMBO stelen een momentje, even een peuk om een hoekje, hopen dat niemand het ziet, nou bij deze:"betrapt".
En dat er iemand nieuwe sokken moet kopen? Dat mogen we op deze mooie dag wel vaststellen, vind je ook niet?

Lentegevoel

Het voelt allemaal aan als lente, op weg naar Margje, de tuin nog niet uit, moest ik eerst foto's maken van de eerste narcissen die bij mij in de tuin bloeiden. Aan boord gekomen merkte ik dat ik met de kop in de wind lag en kon de tent dus open.
Op het dak moest ik de trui aan houden maar in de kuip was het te warm voor het rode fleece en dus voor het eerst in mijn T-shirt geklungeld in de boot.
De achterbuurman kwam voorbij en deelde mee dat er nu eindelijk schot in de zaak kwam, nog een maandje en dan kon er weer gevaren worden was zijn mening. Tot mijn genoegen kon ik mededelen dat komende vrijdag voor ons de aftrap is. Tenminste als de patrijspoorten er weer in zitten, het gereedschap van boord is en de motor het nog doet.

Slalom

Het lijkt wel of de honden die langs de Doltewal uitgelaten worden zo richting het voorjaar meer kakken dan anders. Plassen zal wel logisch zijn maar de weg tussen die drollen door naar mijn 'jacht' vormen zelfs voor Nicoline Sauerbreij nog een uitdaging. Tenminste als ze het doel zou hebben bij mij aan boord te geraken.
Ik had dat doel wel en aangezien ik nogal wat heen en weer moest lopen was het goed opletten geblazen. Uiteindelijk is het doel van vandaag behaald en mag ik de ruimte onder het gangboord aan stuurboord als 'af' beschouwen.
Een subtiele overgang tussen zitplaatsen en kastruimte al zeg ik het zelf. er past precies een biertje onder het gangboord zo, of een wijntje of een bakkie chips, of natuurlijk vier stinkende surflaarsjes. Maar daar denk ik nog even niet aan.

Op Urk

Het moet 9 jaar geleden zijn geweest, dat ik voor het laatst op Urk was. Natuurlijk een rondje om de oude visafslag heen, net als de rest van de Urker bevolking, en Han die me vertelde dat hij de kans kreeg een rondje om de wereld te maken met een fantastisch zeiljacht.
Maar Urk heeft meer in huis dan boten. Ja? Ja! Boten en schepen en vis vormen natuurlijk het grootste deel van de skyline, ik liet mij erheen chaufferen vanwege de behoefte aan een nieuwe fotocamera. Ik wilde meer zoom en een accu i.p.v. lege AA batterijen.
Meestal loop ik een winkel in, maak een keuze en verdwijn weer. Geen eeuwigdurend getwijfel, passen, veranderen, informatie vragen en van mening veranderen. Maar dit keer is dat precies wat we gedaan hebben. Ik heb twee koffie gehad, me voor laten lichten over de beperkingen van een spiegelreflexcamera, in combinatie met mijn budget, over de overeenkomsten tussen 18-55 lenzen en dat dat eigenlijk niet te vergelijken is met 5x of 20x optische zoom.
Koop gedaan, naar de haven gegaan voor de grote test, tevreden.

SHIT

Vakantie

Ik heb even gewacht met zagen buiten tot het opgehouden was met regenen. En toen even overging in de rest van de middag heb ik het maar gewoon snel gedaan. Ik had een strook van 41 cm nodig.
Als ik aan boord kom en de planken neerzet denk ik nog:" ik hoop dat ze straks niet omgaan als er een schip langskomt." In één moeite door bedenk ik me dat er nog 20 cm ijs naast het schip ligt en ik me dus geen zorgen hoef te maken. Hoe erg kunnen gewoonten er in slijten vraag ik me af.
Eigenlijk had ik deze week bij Fokke op de werf moeten liggen. In de doe-het-zelf loods, schroef eraf, knippen en scheren, romp en opbouw in de verf. Maar diezelfde 20 cm hield mij dus tegen.
Inmiddels heb ik al een boek uit, Avatar gezien en voor mijn gezin boodschappen gedaan, Sven, Ireen, Anette, Laurine en Mark toegejuigd, en de houtkachel gaande gehouden.
Het is eigenlijk zo gek nog niet, vakantie ..............

Vakantie

24 uur hebben ze in dit reddingsvlot gezeten. En ik kan je zeggen dat een 20 persoons reddingsvlot knap krap is voor 12 leerlingen en 1 leraar. Maar ze hebben het overleefd.
Ikzelf heb daar 7 uur van volbracht, wel alle 24 uur aanwezig en wakker geweest om collega docenten in het vlot te helpen, en alle randvoorwaarden veilig te stellen.
Het hele verslag kun je hier volgen.

Tel terug van 10 naar 0

Vitamine D

Ik had er zwaar behoefte aan. En aangezien buiten maar een centimeter sneeuw was gevallen en het nèt niet meer vroor ging ik er voor.
De kerstboom die al bijna vier weken om de hoek van het huis stond moest er aan geloven. Ik had hem natuurlijk gewoon in de bruine bak kunnen duwen maar dan had ik nog geen vitaminen op gedaan. En dus heb ik hem minitieus in stukjes geknipt met mijn gezicht naar de zon en heel langzaam in de bak gedaan. Omdat ik nog niet genoeg had gehad heb ik de was buiten op gehangen, ook met mijn gezicht richting de zon, heel langzaam. Bijkomend voordeel van de was die buiten hangt met dit weer, vind ik altijd dat ze zo lekker ruikt al ik het rek weer binnenhaal.
Op dreef en merkend dat het me goed deed heb ik nieuwe primula's in een bak bij de voordeur gezet, goed ingepakt in verse grond, al moet ik ze niet vergeten binnen te halen als het weer diepvries weer wordt. En als laatste de bruine bak tot de top gevuld met gulden roede en sedum stengels. De sneeuw die er nog wel lag plakte goed onder de klompen die ik aan had, want voor ik het wist liep ik door de tuin met 10 cm hoge plateau zolen.
De zon zakt achter de bibliotheek, straks steekt hij nog even om de hoek in de steeg, en schijnt hij in mijn gezicht als ik in mijn stoel zit. Ik ga alvast een glaasje wijn klaar zetten.

Potten

De boot winterklaar maken

De lucht is stralend blauw en inmiddels rood, het heeft natuurlijk de hele dag gevroren dat het kraakte en nu pas gaan we de nacht in. Zocht ik al eerder eens bevestiging voor het nut van een boot, vandaag is het nogmaals niet voor niets gebleken.
De Dolte is de vaart door de stad Workum en onder het sneeuwwitte laagje ligt een geel laagje prut. Dat schaatst voor geen meter en is bovendien nat. Sinds een uurtje wordt er geschoven. Alle sneeuw aan de kant, het bovenste laagje ijs er van af, en een klein laagje water blijft staan. Stel je nou voor dat dat vannacht bevriest, en iedereen doet later even zijn eigen stukje.
Kunnen we toch morgen een leuk stukje schaatsen.
Maar van het schuiven word je moe en dus hebben de mannen een thermoskan thee mee, en waar kun je dat het lekkerste drinken?
Ik heb de kachel aan boord aan gedaan, het licht kunnen ze zelf wel vinden.

Bordjeglijden

Ik geloof dat onze PR hier niets aan toe te voegen heeft.

De politie dacht daar een paar uur later héél anders over.