nachtelijke rit

Ik werd om 3 uur 's morgens wakker met twee ambulancebroeders naast mijn bed. Die mij luid en duidelijk vroegen of ik wist wie zij waren. Tot op dat moment had ik ze nog niet gezien maar ik wist wel wat het waren.
Ik was bijgekomen na een half uur buiten westen geweest te zijn, spierkramp, shaken en op mijn eigen tong kauwen.
Een epileptisch insult?
Om half vier was ik in het ziekenhuis, voor wat onderzoek. De dienstdoende arts heeft een afspraak gemaakt voor een mri en voor een badmuts met draadjes (eeg?). Die zullen de komende weken wel volgen. Tot die tijd weet ik niets, maar het zou lekker lekker zijn om een "waarom" te hebben.

Pirates of the eh.....

Stel je voor dat je net je zeevaartopleiding hebt afgesloten. Je hebt je helemaal suf gecijferd op je middagbreedte, je gemiddelde GM en je reisvoorbereiding. Je kunt fatsoenlijk je boordnet synchroniseren en je hebt geen uitleg van je collega nodig als het om luiwagens of komaliewant gaat. Je durft zelfs te zeggen dat je je verheugt op je nieuwe baan.
Vaar je bij de oostkust van Afrika, komen daar twee speedbootjes aan met een touw ertussen ze varen hard en je hoopt nog dat het fans zijn of "spotters" die jouw IMO nummer nog niet gefotografeerd hebben. Het touw raakt de boeg en ze slingeren door de vaart van de bootjes opgeteld bij die van jouw schip omhoog en landen aan dek.
Je rent naar beneden in de hoop dat ze beiden zwaar gewond aan dek liggen te kermen maar het tegendeel is waar. Er loopt een man door het gangboord die zwaar bewapend is.
Je wordt samen met je collegae in 1 ruimte gedreven (als je geluk hebt de pantry) als vee. Je eigen hut en die van je maten wordt gestript en de foto's van je vriendin lachend overboord gegooid. Je laptop ben je in ieder geval kwijt en je favoriete Levi 's misschien.
Maar daar blijft het niet bij, er wordt contact opgenomen met je reder en een losprijs vastgesteld. Met een beetje geluk heeft je reder een verzekering hiervoor afgesloten, en is het in een dag bekeken maar meestal is een reder niet zo snel met losgeld. (Ik ben er nog niet over eens of betalen nou zo handig is of je poot, als rederij, stijf houden.......)

Een oplossing? Geen idee.
Hoe te reageren als het mijn schip was? Vast fout.
Moeite met het enthousiast maken van mijn leerlingen? Ja!
Hoe kan ik nou garanderen dat het hen nooit zal overkomen, dat het zin heeft om te leren voor dit beroep, dat varen een fantastisch beroep is met een schatje in elk stadje... (condooms heb ik met de diploma uitreiking uitgedeeld!)
Een vriend van mij is een kaping overkomen en voor zo ver ik weet zijn de angstdromen nog niet de wereld uit. De rederij heeft niet veel ondernomen aan nazorg en dus heeft hij ontslag genomen.
Wie vindt het wiel uit?

Foto's

Op de een of andere manier moet ik altijd foto's maken als het sneeuwt. Mijn computer zit er dan ook vol mee! Ik denk dat het komt omdat het mij zo gelukkig maakt. Dat gevoel wil ik liever niet kwijt en daarom moet het vastgelegd worden.
Het sneeuwt al sinds vanmiddag, maar het bleef steeds niet liggen, hier en daar een hoopje dat dan toch na 5 minuten weer weg was. Maar nu blijft het wel liggen. Op het dopje van het flesje bier dat ik wilde pakken. Op de groene vuilnisbak toen ik het afgewipte dopje weg wilde gooien.
Als commentaar kreeg ik het gebruikelijke: "kloteland, kloteweer" Maar niets veranderd mijn gelukzalige gevoel. Maar zou ik me in kunnen houden en de camera in de tas kunnen laten zitten? Zo spectaculair is het nou ook weer niet! Of eigenlijk wel, of....

Chaoot

Een mailtje naar mijn motorensite was natuurlijk genoeg geweest maar deze moeder heeft het via de school laten weten. We hebben in Nederland een wet die zegt dat privé gegevens niet openbaar gemaakt mogen worden en dat is maar goed ook. Stel je voor dat je seksuele voorkeur, onvoldoendes voor geduld en onderdanigheid op het internet ten toon gespreid worden. Daar heeft niemand wat mee te maken.
Nou moet je weten dat ik nogal een chaoot ben. Ik ben altijd alles kwijt, kan geen namen onthouden en zodra ik iets opgeschreven heb ben ik het kwijt dus boodschappen doen zonder het briefje dat op het aanrecht ligt is een ramp. Dat betekent dus ook dat als een leerling aan mij vraagt hoe hij er voor staat dat ik dat niet uit mijn hoofd weet, want per kwartaal zijn dat nogal wat variabelen.
Nou moet je weten dat het brein van de gemiddelde leerling van 14-18 jaar nogal chaotisch en onvolgroeid is. Ze hebben moeite met plannen, en met het inschatten van de consequenties die hun daden tot gevolg hebben. Laatst kregen we daar nog een wetenschappelijke lezing over
Gelukkig is een van de doelen op onze school het aanleren van zelfstandigheid en het leren plannen van acties. We doen vanalles om leerlingen hiermee te helpen en een van de manieren waarin ik dit deed is de leerling op de hoogte te houden van zijn vorderingen via mijn schoolsite. Inmiddels zijn daar goede alternatieven voor gekomen en kunnen de dames en heren op hun persoonlijke site van school alles vinden, maar de handelingsopdrachten kon ik nog niet kwijt.
Dus die stonden tot vanmiddag op Vierslag zodat een ieder van hun eigen prestaties en eventuele achterstanden op de hoogte was. Goed bedoeld, fout begrepen.
Vanmiddag moest ik dit deel van de website sluiten omdat een moeder het heel vervelend vond dat de (voldoendes) van haar kind publiek bekend werden. Haar goed recht.
Wat mij nou in het verkeelde keelgat schoot? Kindlief of moeders had gewoon even kunnen vragen of ik die specifieke gegevens wilde verwijderen... Maar nu zijn de anderen de dupe, die anderen die het wel fijn vinden om zo nu en dan geholpen te worden met het plannen van de werkzaamheden.
Sorry dames en heren.

Desktop

Tot een maand geleden had ik dus een laptop. Hij lag naast me op mijn voetenbankje net als mijn boek, een paar tijdschriften, de post en wat andere zooi. Zo voor het grijpen. Ik deed dat dan ook veelvuldig.
De eerste reden om een andere computer te kopen was toch wel het ouder worden van de laptop. De tweede reden was om mijzelf te dwingen niet zo vaak meer de computer op te pakken en dus werd het een desktop. Tot nu toe werkt het en denk ik dat de kale computertijd thuis gehalveerd is. En eerlijk gezegd bevalt dat goed. Maar gewoonten verander je niet zomaar. Net veerde ik op, greep naar de lege plek naast mijn voeten om weer eens wat te schrijven. Ik greep mis.

Eten

Zelf gebakken brood vind ik lekker, maar van de bakker is het vaak nog lekkerder, en tot nu toe was het me nog niet gelukt om brood te maken dat, in smaak en samenstelling, het op kan nemen tegen een vers bruin kapje, of een Franse Campagna met zoute boter.
Maar nu is het zover, dit gaat vaker op tafel komen. Vers!
500 gram patentbloem
1 zakje Lecker's gedroogde zuurdesem
375 ml. handwarm water
2 theelepels zout
10 gram verse gist
Droge ingrediënten mixen, warm water erbij, deeg kneden, anderhalf uur rijzen, kneden, grote bol op bakblik, uur en 20 min op 180 graden.
Na uurtje afkoelen hompen snijden beetje gezouten roomboter er op.
Snoepje!

Doe dag

Doe dag voor basisschoolleerlingen,
Maar dan moeten de motoren wel voorzien zijn van dieselolie. Dus leerlingen naar de Q8 met €20,--. En de juf bovenop de motor met het tankje.

Ongeduld

Ik weet zeker de eerste keer dat ik naar Harlingen reed, in het najaar van 2000, dat ze er nog niet stonden. Maar inmiddels kan ik ze niet meer wegdenken. Vijf jaar geleden stonden ze er in ieder geval wel, eerst gewoon in de berm, daarna werd het een slalom parcours. Je went er aan hoor! Je ziet anderen fouten maken omdat ze denken met 150 km/uur van de Afsluitdijk af te kunnen scheuren en dan op eens van rijbaan moeten wisselen. Het laatste half jaar zelfs vlak na het viaduct. Veel rode remlichten voor me.
Maar vanmorgen waren ze zandzakken aan het opladen, de voeten van de borden werden ingeladen en de rood-witte paaltjes er achter aan gegooid. Op de baan van de Afsluitdijk naar Harlingen. Er is dus hoop!
Maar er moet nog een voetgangersbrug naar de dijk, dus ik denk nog niet dat we er van af zijn, wie weet kan ik maandag weer de gewone afslag nemen en twee baans naar Harns scheuren. Nu maar hopen dat er na een bocht niet toch een wegversmalling komt....

streepje

Een boot is niet recht, elke timmerman die ooit op een schip begonnen is met een winkelhaak en een waterpas, kwam bedrogen uit. Ik denk elke naaister ook.
De afgelopen 2 seizoenen hebben we een gordijntje achter in de stuurhut gemist. Voor de privacy, ik lig daar wel te slapen, ja? En om het licht van dat domme paaltje tegen te houden, dat achter de boot staat als ik op mijn favoriete plekje lig. Maar nu heb ik het gordijnband er in genaaid, de verticale zomen gestikt en daarna aan boord de onderkant afgespeld. Maar nu het moeilijkste, er zit een streepje in de stof, en omdat het dak rond loopt moet ik niet op dat streepje letten tijdens het naaien. Niet dus! Hmm.