zwart

Ze lag daar, helemaal onder in de donkere warme kast. De kast was niet altijd warm hoor, alleen zo halverwege de dag als ze veel kinderstemmen hoorde en het lekker rook in het gebouw. Ze vroeg zich af waarom ze altijd onder in het kastje zat en waarom ze er nooit uit mocht.

Er was een tijd dat ze dat wel mocht, toen was ze er net. Toen had ze geleerd dat er daglicht was en mensen die voorzichtig met haar omgingen. Toen was ze de moeite waard en werd ze met handschoenen aangepakt en voorzichtig gewassen en gedroogd. Toen had ze net als al haar vriendjes een kleurtje gekregen.

Sommige vriendjes kregen een gele kleur, de kleur van de zon en de bloemen in de wei. Sommige vriendjes kregen een rode kleur, de kleur van de liefde en het bloed wat door de aderen van mensen stroomt. Sommige vriendjes groen van het gras en de hoop. En zij kreeg de mooiste kleur, zwart van de zwoele nacht en het mysterie. Zwart de kleur waarnaast je alle andere kleuren goed kunt zien.

Maar hier onder in de kast zag niemand dat, en het gekke was, alle andere vriendjes die deze kleur hadden gekregen kwamen ook onder in de kast terecht. Ze overlegden wel eens met elkaar als het grote gewicht boven hen een beetje weg was. Als ze heel langzaam richting het licht en de gezellig kletsende kinderen gingen. Maar hoe ze nou konden ontsnappen en er voor konden zorgen dat ze mee mochten met de kletsende kinderen en de fijne geuren?

Misschien waren de kinderen hier in het gebouw wel bijgelovig, misschien de grote mensen ook wel. Misschien dachten ze wel als ze haar oppakten dat het eten dan niet lekker meer was, dat ze de bus naar huis niet meer op tijd zouden halen op vrijdag of dat ze een onvoldoende op de toets zouden halen die ze die middag moesten maken. Misschien dachten de groten mensen wel dat, als ze haar zouden pakken en op hun blad zouden leggen, de les die ze daarna zouden geven zou mislukken of dat op hun afdeling de anarchie zou losbarsten.

In de donkere en warme kast namen de zwarte bordjes met elkaar een besluit.. Voor de zomervakantie zouden ze allemaal gewassen worden en weer door elkaar in de kast komen. Elk kind of elke volwassene die een zwart bordje zou pakken zou veel geluk krijgen. Ze zouden, heel mysterieus, opeens alles snappen in de les. Ze zouden romantische avonden kennen in de weekenden en in de boeken alles snappen. De grote mensen, die van een zwart bordje zouden eten, kregen rust en regelmaat op de afdeling en in de klas en alleen nog maar voldoendes om in de computer te zetten.

Toen na de vakantie de kinderen weer op school waren en de eersten gingen eten legden ze het zwarte bordje niet terug in de kast, ze voelden direct dat het bordje magische krachten had en aten er met veel plezier van. De zwarte bordjes zagen daglicht en werden met liefde gewassen en gedroogd en hoefden nooit meer langer dan tot de volgende maaltijd in de kast te blijven..
Ze leefden nog lang en gelukkig.