Als ik (nog) ouder mag worden

Als mijn bus aan komt rijden op het busstation van Bolsward staat er al een hele groep te wachten. Ze wachten op de bus, ik weet nog niet waar heen maar hoop stiekem dat ik daar achter kom in het half uur dat ik op mijn "aansluiting" mag wachten.
Ik ben niet nieuwsgierig hoor, maar wil natuurlijk wel alles weten. Vanaf de bosjes kan ik de groep bespieden en met mijn oordopjes in valt dat niet eens echt op (laat mij dat nou denken...). Er komen een vader en een dochter langs fietsen, het meisje weet duidelijk al dat opa die dag de hort op gaat met zijn vrienden. Ze lacht breed uit en zwaait al voor dat opa het kan zien. Opa zwaait terug en als zijn kleindochter voorbij is vertelt hij nog wat over haar of zijn (schoon-)zoon want het groepje volgt het fietsende duo tot het de hoek om gaat.
De fotograaf van deze groep doet dit waarschijnlijk altijd al, waarom ik dat denk weet ik niet, hij staat een beetje los van de groep en ik heb het gevoel dat hij zich zo een houding kan geven. Hij heeft drie tassen om zijn schouders en nek. Eén met een moderne digitale camera, één met een camcorder en ik hoop dat in de derde gewoon zijn portefeuille en leesbril huizen, want anders wordt het wel wat zwaar voor deze man die ik op achter in de 70 schat. Dit derde tasje is van Bjorn Borg en kreeg je een paar jaar geleden bij een lidmaatschap van BNN, dat verklaart dan meteen waarom deze man met de moderne apparatuur om kan gaan, jong van hart.
De bus komt, een luxe bus zo als dat heet. De deur gaat open, en de buschauffeur stapt uit om de bagageruimte open te doen, voor wacht iedereen met instappen tot de man weer achter zijn wiel is gekropen, achter stapten alvast wat doortastende dames naar binnen om de beste plek te hebben. Er staat geen bestemming op de bus zie ik enigszins teleurgesteld, en na een paar minuten rijdt hij weg, vol, behalve de achterbank, hoe anders dan de gemiddelde lijnbus met scholieren.
Ook mijn bus doemt op, ik stap in, stempel bij, en sluit mijn ogen nog even.