Jippie de Genaker getest.

 De genaker lag al een week of drie in het achteronder. Een week of twee zelfs netjes opgeknoopt tegen de kuiprand aan. We hebben in tijden niet zo vaak aan de wind over bakboord gelegen, wat goed is voor de uitwijkerij, maar niet voor het voeren van onze nieuwste aanwinst. Vandaag varen we van Saint Vaast naar Cherbourg. We slaan het leuke haventje waar we kunnen droogvallen over, de wind is gunstig. Als we het Pointe de Barfleur voorbij zijn kan hij omhoog. Hier en daar wat gepuzzel, wat schoten omleiden en we lopen. De wind kakt in en om ons heen hijst menigeen hun ijzeren grootzeil. Wij zeilden tot in de voorhaven van Cherbourg, best trots op ons.

We zijn gisteren een dagje blijven liggen. Uitslapen, prutsen, lezen en het dorpje bekijken. De vissers hebben gezamenlijk een ponton om te schilderen, waar dan ook alle kleuren van de regenboog op zitten. Mosslen, kokkels, krukels en zo zijn hier nauwelijks te krijgen. Oesters daarentegen volop. Hele tafels vol, waar met hoog water een meter of drie water bovenop staat. Naast St. Vaast ligt het Ile de Tatihou, ooit een quarantaine-eiland met ruimte om geheel zelfvoorzienend te zijn. Gister, iets voor laag water was er een hardloopwedstrijd heen, 8km, waar de renners ook gedeeltelijk door het oesterperceel moetsen rennen. Op de terugweg hadden de achterblijvers het een stuk makkelijker, en konden gewoon over de droogevallen weg terug.

 Na een omstuimige nacht in Ouistreham, de haven van Caen, samen met de bemanning van de Goodtimes, gingen we op weg naar St. Vaast. Een lange dag, eerst zon en een steeds gunstiger draaiende wind. Toch betrok het weer en we moesten zelfs een paar motorsailslagen onder de kust maken om het gezellig te houden. Boven Omaha beach konden we weer zeilen, goed opletten voor wrakken, daar liggen er in die omgeving nogal wat van. Om half elf, in het donker gingen we voor anker. De volgende dag om 12:00 konden we door de sluis St. Vaast in.

 Op weg van Honfleur naar Oistreham waren we net voor de bui binnen. Een flinke deining duwde ons letterlijk tussen de pieren, waar in het begin de stroom dwars overheen stond, naar binnen. We maakten vast aan de wachtsteiger. Wij steken 55 cm, en dus maakte de plek aan de steiger niet uit, maar een blauw Waarschip dat na ons de haven in kwam, de Goodtimes, stak 220 cm. Zij twijfelden of ze wel met laag water vrij van de bodem zouden blijven. Na een tijdje op zoek te zijn geweest naar een ligplaats zijn ze weer naar zee vertrokken. De motor trok de hoge deining echter niet, en na een tijdje kwamen ze toch bij ons langszij, tijd voor een borrel.