Sneeuw op de wc bril

Ik heb een boordboek, de as van mijn moeder, gekregen van een vriendin vorig jaar januari. Een heerlijk boek, enorme dikke pil, en alleen voor aan boord. Het is een nogal armoedig boek, weinig geld, dronken vader die natuurlijk lief is als hij niet drinkt, onbegrip door katholieke schaamte, achterbuurt, vocht, kou, beerput, nou noem maar op. De hoofdpersoon is nu een jaar of 16 en ik ben op 2/3e. Elke keer als het niet erger kan gebeurt er iets waardoor hij het toch overleeft. Een paar maanden in het ziekenhuis met schone lakens, eten en een bindvliesontsteking of zo...

Dit weekend naar het Sneekermeer gegaan met de jongens om te zeilen. Het was enigzinds van de frisse maar dat weerhield mijn mannen er niet van om een hele wedstrijd te zeilen en er naar twee toe te varen. De dames fokkenisten durfden ook dus gingen ze met goede moed. Ik, als bezorgde mama, zag het helemaal zitten omdat ik het voor elkaar had gekregen dat mijn kachel het weer deed. Ik had een nieuwe gasfles en een werkend gasfornuis. Dus met warme voeten, warme broodjes en warme thee moest het lukken.

Toch was het vochtig aan boord, vooral in het kleinste kamertje en dus had ik de patrijspoort open gedaan. Kon het ventileren, dacht ik. Nooit verwacht dat de sneeuw ook van die kant zou komen en dat ik de oudste zoon zou verplichten op de besneeuwde bril plaats te nemen. Hij is gelukkig niet dom en kwam er op tijd achter.

De laatste avond, het vroor al, hield de kachel er mee op. Dus samen op mijn bed in de stuurhut nog een spelletje gespeeld, onder de deken, olielamp aan om de ergste kou te verdrijven. Ik ben laat in slaap gevallen, lezend in mijn boek hoe het nog kouder en vochtiger kon. En dat al 16 winters lang.

's Morgens hebben we de oven aangedaan met Danerolle croissants, met de zon warmde het weer aardig op... Gelukkig, dat dan weer wel.